Chłopiec z Tatuażem. Rozdział Czternasty.

Tak, to koniec.
Zakończenie tej opowieści.
Nie, nie będzie żadnego epilogu, sequela, prequela i tym podobnych rzeczy.
Chłopiec został zakończony z czego jestem niezmiernie dumna, to mój pierwszy dłuższy frerard w życiu, więc zakończenie Chłopca to zakończenie pewnego etapu dla mnie. Żyję pisaniem, żyję opowiadaniami i na pewno z nich nie zrezygnuję, bo kocham pisać, pisanie jest czymś, co mnie trzyma na tym świecie.
Miałam dziś naprawdę dobry dzień.
Podziękowania dla wszystkich, którzy to czytali, komentowali, tych, którzy mnie wspierali i wysłuchiwali, gdy opowiadałam swoje niestworzone dramaty, którym wylewałam żale, którzy mimo wszystko przy mnie zostali, którzy mnie ganili i chwalili. Dla wszystkich, którzy po prostu byli.
To było opowiadanie, które wymagało ode mnie wiele wysiłku. I nie tylko ode mnie.
Z imienia wymienię kilka osób:
Przede wszystkiem Truposza,
Wspaniałą Thalię,
Kochanego Kota,
Niezwykłą Katy,
oraz przekochaną Kingę, przepraszam, że nie pamiętam twojej nazwy. Ale i tak wiesz, że ty to ty.

Wiem, że to opowiadanie było żałosne, a koniec... no cóż, sami zobaczycie jaki. W dodatku  skróciłam całość o jedną scenę, która by wyjaśniła wiele niuansów, ale po prostu - potrzebowałabym wielu rozdziałów więcej, by wszystko zmieścić. A tego nie chciałam.

Florence + the Machine - Leave my Body

~

Chłopiec z Tatuażem.
Rozdział Czternasty. Zakończenie.


      Frank miał miękkie nogi, gdy przekroczyli próg domu, który praktycznie traktował jak własny. Nie pamiętał, kiedy odległość od drzwi do sypialni była dla niego taką daleką. Bał się, a co gorsze, Gerard też i nie potrafił tego zamaskować. Cokolwiek zauważył na spacerze, na pewno nie było to dobrym znakiem. Ale próbowali trzymać się w ryzach. Iero sięgnął do szafki i wyciągnął broń. Zszedł na dół, Gerard stał na środku holu z zamkniętymi oczami, tak, jakby właśnie się modlił. Chłopak nie wiedział, jakie jest nastawienie do wiary mężczyzny, ani też jakie jest jego. Przeżegnał się tak, jak nauczyła go matka i podszedł do czarnowłosego, by go pocałować. Był to bolesny i ciężki pocałunek. Pełen cierpienia i zdecydowanie najgorszy, jaki kiedykolwiek sobie przekazali.
      - Frank, idź już, nim będzie za późno. Masz mało czasu. Z tyłu, w ogrodzie jest furtka, tuż za bukszpanem. Idź mały, będzie dobrze. Spotkamy się u Marky'ego.
      Iero skinął głową i odszedł.
      Gerard jeszcze nigdy nie czuł się tak samotny jak w tamtym momencie. Czuł, jak jego własne serce bije szalonym rytmem, przed oczyma przelatywały mu różne scenariusze. Dłonie trzęsły mu się niemiłosiernie.

      Puk puk.

      Usłyszał pukanie do drzwi. Nie ruszył się z miejsca.

      Puk puk.

      Przycisnął pistolet do swojej klatki piersiowej. Własny oddech zdawał mu się robić zbyt wiele hałasu.

      PUK PUK. 

      Ktoś coraz mocniej napierał na jego drzwi.

      PUK PUK!
      - WAY, DO KURWY NĘDZY OTWIERAJ! PRZEGRAŁEŚ, DUPKU, PRZEGRAŁEŚ! - usłyszał wrzask znienawidzonego głosu, aż włosy zjeżyły mu się na karku. Bał się, ale na swój sposób był pewny siebie.
      Podszedł do drzwi i z całych sił kopnął w zamek, tak, że te otwarły się, a ten kto za nimi stał mocno oberwał w twarz.
     Nagle usłyszał charakterystyczny szczęk odblokowywanego pistoletu, tuż obok swojego ucha.
     Zbladł. Choć i tak wiedział, że przegra, to teraz uświadomił sobie, że się potwornie boi. Miał tylko nadzieję, że Frankowi udało się uciec. To było najważniejsze.
     - Skurwysynie, jeśli myślisz że to koniec, to się grubo mylisz. - wrzeszczał Brandon, zasłaniając ręką złamany nos. Krew skapywała na jego niebieską marynarkę.
      Way milczał. Prychnął jedynie lekceważąco. Celował w mężczyznę pistoletem, choć wiedział, że gdy wystrzeli również dostanie kulkę w głowę. A nie chciał umierać, chciał żyć, bo miał z kim dzielić to życie. A teraz to wszystko się sypało w drobny mak, jak domek z kart czy zamek z piasku. Gdy szedł alejkami, trzymając za rękę swoją miłość, zauważył to. Że są obserwowani w ten charakterystyczny, śmiercionośny sposób. Że to pułapka, która musiała się powieść. Zaklinał się w myślach, że nie poszedł do pracy. Przecież to wszystko mogło być inaczej, mogło tylko jemu grozić niebezpieczeństwo, mógłby umrzeć a Frank... On poradziłby sobie. Chciał w to wierzyć. Miał nadzieję, że już się nie spotkają. Puścił pistolet z ręki, tak, że ten uderzył w stopę mężczyzny, boleśnie miażdżąc mu palce.
      - Ty suko! - wrzasnął mężczyzna i przywalił mu z otwartej dłoni w twarz. - Zapłacisz za to i za wszystko. Za cały twój marny żywot, za to, że zmarnowałeś moje życie i wielu innych osób. Odszczekasz wszystko, będziesz przepraszał na kolanach.
      - Za nic nie przeproszę. - odpowiedział, dumnie podnosząc głowę. - Wszystko co zrobiłem, należało się wam. Chociaż mogłem cię wtedy zabić. Wtedy wszystko byłoby prostsze.
      - Przeprosisz, bo mamy twoją maskotkę. Ptaszynie nie udało się wyfrunąć.
      Way zamarł i na moment przestał oddychać. Poczuł atak paniki, której nie zdołał zamaskować. Skarcił się za to. Zaczął się znów po prostu w duchu modlić. Nie chciał, by Frankowi stało się cokolwiek złego. Bo byłaby to jego wina. Obiecał, że nie zrobi mu krzywdy, a skazał go na nią już na początku. Chciał odrobiny normalności, chciał zacząć  od nowa, ale mu nie wyszło. Nie chciał być sam. Nienawidził samotności. Dał popis egoizmu, który był nie tylko jego porażką.
      - Język ci odjęło? Oh, to źle, bo chciałem ci go wyrwać z tego suczego gardła. - Brandon splunął mu w twarz, na co nie zareagował. - Widzę, że już jesteś pokorny. Siła argumentu, pf. A teraz bądź grzeczny i daj się skuć. Pojedziemy sobie na małą przejażdżkę.
      Wpakowali go do samochodu, sprzedając kilka kopniaków w brzuch. Splunął krwią na tapicerkę, dwójka przypakowanych mężczyzn usiadła po jego obu stronach. Brandon usiadł z przodu, na siedzeniu pasażera. Szofer był jakimś czarnoskórym mężczyzną, którego Way nie kojarzył. Dawno przestał interesować się tymi sprawami, chciał skończyć z robieniem za stróża praw. Wtedy zupełnie nie myślał o tym, że może sprowadzić niebezpieczeństwo na kogoś innego niż on sam. Bo wtedy nie chciał kochać. Ani trochę. Nienawidził uczuć, bo czyniły człowieka słabym. Tak słabym, jak był on w tej chwili. Uwiązany. Bezsilny. Pogrążył prawie cały czarny rynek w mieście, podrzucił policji większość najważniejszych nazwisk.      Był panem i władcą, nikt nie mógł trafić na jego trop.
     Ale potknął się i zrujnował własne życie.
     To wszystko mu się należało.
     Brandon obrócił się w jego stronę.
     - Mam nadzieję, że jesteś wypoczęty. Długa noc przed tobą.
     Auto zatrzymało się.
     Serce Gerarda podeszło mu do gardła.

† † †

      Gdy obudził się, nie miał pojęcia gdzie jest, która jest godzina i co się stało. Dopiero po pewnym czasie przypomniał sobie akcję w domu Way'a, to, że gdy wybiegł coś uderzyło go w tył głowy. Leżał na betonie, w jakimś ciasnym pomieszczeniu, a jedyne światło, jakie do niego dochodziło wypływało ze szpary pod drzwiami. Spróbował się przesunąć, ale w tym momencie zabolały go wszystkie kości. Spróbował ruszyć rękoma, ale były skrępowane, nie potrafił się wyswobodzić z pęt.
     Wyprostował się i spróbował wstać, lecz uderzył głową w sufit.
     Składzik na miotły. To jedyne przyszło mu do głowy. W pomieszczeniu nie było niczego, o co mógłby przeciąć sznury. Ściany były gładkie, pocieranie o podłogę nie przynosiło rezultatów, nie znalazł też niczego pomocnego przy drzwiach.
     Położył się na ziemi, dając sobie spokój.
     Zastanawiał się, co z Gerardem. Bał się o niego bardziej niż o siebie samego, miał złe przeczucia. Zaczął nasłuchiwać jakichkolwiek odgłosów, lecz nic nie słyszał. Dookoła panowała głucha cisza.
     A on mógł tylko leżeć i czekać.
     Nic nie było w stanie oddać tego, jak się czuł. Uwięziony, sam ze swoimi myślami, które podsuwały mu coraz gorsze biegi wydarzeń. Dusił się w myślach, zagryzł dolną wargę tak mocno, że poleciała z niej krew.        Zaczął ją zlizywać, karcąc się za głupotę.
     Wariował.
     Zastanawiał się, czy może po prostu mu się to wszystko nie śni. Że może za chwilę się obudzi i będzie wszystko dobrze, że leży tuż obok Gerarda, albo, że taki ktoś, jak Gerard w ogóle nie istnieje.
     Położył się na plecach, patrząc w ciemny sufit. Marzył o tym, by nagle przestać tak po prostu oddychać. Wolałby umrzeć, niż przeżywać tę całą niepewność. Jego głowa huczała od nadmiaru przeżyć.
     Rozważał, czy nie zacząć krzyczeć o pomoc, ale bał się, że zamiast niej mogłoby się zjawić coś o wiele gorszego.
      Było mu gorąco, pomimo tego, że ktoś zdarł z niego kurtkę, w dodatku nie miał na nogach swoich butów. Bolała go głowa, pulsowała, drażniąc go niemiłosiernie. Przeżywał najgorszą ciszę w swoim życiu.
Nie wiedział, jak długo jeszcze tam leżał, nim usłyszał kroki. Ktoś podszedł do drzwi od schowka i otworzył je kluczem. Chwycił go za ramiona i wyciągnął z kryjówki, podciągnął do góry, tak by stanął na nogach, co mu się nieudolnie udało. Spojrzał w twarz około trzydziestoletniego mężczyzny, który beznamiętnie żuł gumę. Miał włosy do ramion i okulary na nosie. Nie odzywał się ani słowem, a Frank go o nic nie pytał. Był prowadzony po schodach w dół, zauważył, że budynek musiał być budynkiem jakiejś starej firmy, bądź też innej instytucji instytucji. Teraz opuszczony i zrujnowany. Serce mocno waliło mu w piersi, bał się celu swojej podróży.
      Wepchnięto go za drzwi do piwnicy, przekazując innym rękom. Podniósł wzrok i o mały włos nie krzyknął.

      Tam był Gerard.

      Albo raczej tam było to, co z niego pozostało.
      Zakrwawione, posiniaczone, nagie i skute ciało, pozbawione części włosów z głowy. Klęczał, ze spuszczoną głową.

      Żałosny, słaby i poniżony.

      Przegrany.

      - Dobra, Way, ostatnia droga. Koniec. Noc mija, nadchodzi dzień, mam inne sprawy do załatwienia. - Brandon machnął ręką na tego, kto trzymał Franka, a ten pchnął go na podłogę. Powalony, podniósł się trochę, nie chcąc odrywać wzroku od Gerarda. Był zszokowany, a jego serce krwawiło, tak mocno, jak mężczyzna. To był widok, który kruszył wszystko. Iero trząsł się cały, ledwo hamując jakieś gwałtowniejsze reakcje.
      - On... nic... nie... zro-bił. Nic... nie wie. - wydusił Gerard, chrypiąc i opluwając siebie krwią. - Zost-aw g-go.
      - To zależy od niego samego, nie ode mnie. - mężczyzna w niebieskiej marynarce podszedł do Franka i pociągnął go za włosy do tyłu, boleśnie wyginając jego szyję. - Nawet ładny. Jesteś leworęczny czy praworęczny? - spytał, lecz Frank milczał - Mówię coś, odpowiadaj, bo zrobię twemu lubemu dziurę.
     - Prawo. - odpowiedział, przerażony.
     - Zatem wyłamcie mu palce w lewej. - skinął głową na mężczyznę, który wcześniej go trzymał. Ten zaś mocno wygiął rękę Franka do tyłu, Iero próbował się wyrwać, lecz nie mógł. Poczuł przeszywający i rozdzierający ból, zaczął wrzeszczeć, jednocześnie płacząc. Darł się, a ból był nieznośny, pulsujący i cholernie prawdziwy. A jego głos rozdzierał Waya jeszcze bardziej, powodował, że ten czuł się jeszcze podlej, jeszcze gorzej. Jego ostatnie ogniwa pękały, zaczynał umierać z każdą chwilą krzyków chłopaka.  Gdy wykonano polecenie, Frank znów runął na ziemię. Jego ręka pulsowała, krwawiła i bolała go do tego stopnia, że omdlał, jednak szybko go ocucono chluśnięciem wody.
      - Poznęcałbym się nad nim bardziej, ale śpieszy mi się. Ponadto jestem zmęczony, miło mi się z tobą bawiło.
     Way nie słuchał go, zduszony i przerażony. Gdyby jeszcze mógł, to by zapłakał. Ale nie potrafił, nie miał siły nawet podnieść głowy.
     - Teraz, Mały, - zwrócił się do Franka - dostaniesz broń do ręki i zabijesz pana Way'a. To zaszczyt, nie jeden oddałby wszystko za taką możliwość. - chwycił chłopaka za koszulkę i podciągnął ku górze, po czym powlókł po podłodze, bliżej udręczonego Gerarda. Wymanewrował jego ciałem tak, by usiadł, po czym chwycił jego prawą dłoń i wsadził w nią pistolet. Frank opierał się, całymi siłami hamując rękę, jednak gdy z zaskoczenia został kopnięty w brzuch, Brandonowi udało się przyłożyć pistolet do głowy Way'a. - A teraz pociągnij za spust. Niech pan Gerard zostanie zabity przez kogoś, komu ufał najbardziej.
     - F-rank... zrób... to. - wydukał, z trudem podnosząc do góry głowę. Ich spojrzenia spotkały się, Frank aż otworzył z przerażenia usta. Widział tę piękną twarz, teraz zmasakrowaną, pobitą, zapuchniętą.                      Zakrwawione oczy, rozcięte wargi. Spojrzenie, które się bało i przepraszało. Nie było w nim nic z dawnej siły czy dumy. Czarnowłosy przymknął zapuchnięte powieki i czekał na śmierć, drżąc.
     Iero po prostu zaczął płakać, zdając sobie sprawę, że chce to zrobić. Ulżyć cierpieniom ukochanego. Jednak zabijanie kogoś, kogo się kocha jest jedną z najtrudniejszych rzeczy na świecie. Zabić kogoś, kto o ciebie dbał, troszczył się, kto ci pomógł. Kogoś, kto jest jedyną nadzieją. To była najgorsza chwila w jego życiu, czuł pot, który pojawił się na jego ciele. Trząsł się cały.
     - Z-zabij... m-nie... t-teraz-z. Błagam.- po jego twarzy zaczęły spływać łzy, mieszając się z krwią i brudem. Pojedyncze słowa z trudem przechodziły przez jego gardło. Lecz zdobył się jeszcze na dwa, ostatnie i jedyne, co znalazły się w jego głowie. - K-kocham ci-ę...
     - Przepraszam. - wydusił z siebie i spróbował opanować płacz. - Też cię kocham. Żegnaj. Znajdę cię, obiecuję!
     - Dalej, spieszy mi się. Koniec tej opery. - Brandon wyrwał Frankowi z ręki pistolet i strzelił mu w głowę. Gerard nie zdążył krzyknąć.
     Padł.
     Oboje przestali oddychać.


Koniec opowiadania.