Szczęściarz - czyli opowiadanie o Małym, Różowym Niedźwiadku

PANIE I PANOWIE, RZYGAMY TĘCZĄ!
OTO OPOWIADANIE PT.

SZCZĘŚCIARZ


(pisane na lekcję polskiego, jako bunt pt. nie mam zamiaru pisać czegoś trudnego i inteligentnego, może byź sporo błędów)

(jeśli nie lubisz dziecinnych, prostych, banalnych, bajkowych opowiastek, nie czytaj tego)

(jeśli jesteś tu nowy, też zerknij na coś innego, ^ spis treści)

Dawno temu na wyspie zwanej Kocim Ogonem żył sobie Mały, Różowy Niedźwiadek. Ów niedźwiadek bardzo lubił wybierać się na długie wycieczki po wyspie, szukając przygód. Pewnego razu zawędrował aż pod Orlą Skałę, która była bardzo wysoką i stromą górą. Miś zawsze marzył o tym, by na nią wejść. Na jej szczycie bowiem, według legendy, ukryty był skarb, który bardzo ciekawił zwierzaka. Miał jednak za małe łapki, by móc pokonać skały, z których zbudowana była ścieżka. Usiadł więc na jednym z kamieni i westchnął z goryczą.

- Nigdy nie uda mi się wejść na górę. Choćbym nie wiem jak bardzo się starał, to nigdy nie zdobędę skarbu z Orlej Skały! – powiedział na głos do siebie i zaczął chlipać.

Nagle usłyszał, że coś przedziera się przez gęstwinę. Przestraszył się, lecz po chwili zobaczył chłopaka z plecakiem na plecach. W dłoni trzymał kij, na którym podpierał się od czasu do czasu. Zauważył płaczącego niedźwiadka, więc podszedł do niego i ukucnął, gdyż był o wiele wyższy od zwierzątka.

- Dlaczego płaczesz, Mały, Różowy Niedźwiadku? – spytał i wyciągnął z kieszeni chusteczkę. Podał ją misiowi, ten zaś przyjął ją z wdzięcznością.

- Bo nigdy nie wejdę na Orlą Skałę. – odpowiedział, smarkając nos. – Mam za małe łapki!

Wędrowiec zamyślił się i podrapał po nosie.

- Bardzo chciałbyś wejść na tę stromą górę? –zadał kolejne pytanie, wzdychając ciężko.

- O tak, o tak! – wykrzyknął mały misiek.

- Zatem wejdę z tobą na górę, chociaż nie ona była moim celem. – odpowiedział wspaniałomyślnie i posadził sobie niedźwiadka na ramionach. Ten zaś chwycił się mocno, lecz z niedowierzaniem. Miał wejść na swoją wymarzoną górę, ta myśl napełniała go podnieceniem. ,,Inne niedźwiedzie będą mi zazdrościć, że to ja znajdę skarb, o jakim one nawet nie śniły!’’ – powiedział do siebie.

Zaczęli powolną wędrówkę na szczyt. Chłopak musiał odłożyć swój kij, bo wspinanie się na Orlą Skałę wymagało wolnych rąk, by móc się podciągać w górę na wystających kamieniach. Na początku było im łatwo, ścieżka była prosta i przyjemna, lecz im wyżej szli tym bardziej strome były skały i wiał mocniejszy wiatr. Przerażony miś zamknął oczy i mocniej zacisnął łapki na wędrowcu, który z trudem pokonywał kolejne metry. Raz potknęli się i niedźwiadek zleciał z ramion chłopaka, lecz ten w porę go złapał.

W końcu jednak dotarli na górę, zmęczony wędrowiec usiadł na szczycie i ściągnął niedźwiadka z ramion. Przed nimi roztaczał się widok na całą Kocią Wyspę, która teraz tonęła w blasku zachodzącego słońca. Miś zaczął rozglądać się dookoła.

- Nigdzie nie widzę skarbu. –  powiedział trochę zasmucony. ,,Stara legenda kłamała! Oszukano mnie!’’ awanturował się w sobie.

Wędrowiec uśmiechnął się i położył, tak by móc widzieć niebo nad swoją głową.

- Wiesz, Mały, Różowy Niedźwiadku, w życiu najcenniejsze skarby najczęściej wyglądają zupełnie nie tak, jak byśmy się tego spodziewali. –odpowiedział, a Mały, Różowy Niedźwiadek właśnie znalazł swój skarb.

A był nim nowy przyjaciel.






Bo nawet Zombies Detonator ma zapotrzebowanie na cukier w swoim życiu i nie może pisać tylko smętów ;_;. Żywcem spisane z zeszytu, więc wybaczcie za składnię, logikę i słownictwo.